KEMPALAN CERKAK

BAKUL BUBUR KACANG IJO KAE TRESNAKU

Dening Dyah Ayu Octalina S.

Isuk-isuk Nani wis tangi. Ora kaya biyasane, dina Minggu iki dheweke tangi luwih gasik. Embuh apa sing gawe Nani turu ora jenak, dheweke lungguh ijen ana ing ruwang tamu. Ketap-ketip sajak isih ngantuk nanging ora bisa turu.

“lho ndhuk kowe kok kadingaren wis tangi mruput?” Pitakon ibune metu saka pawon

“boten menapa-menapa bu, kula naming kepengen tangi gasik”. Semaure Nani

“O yowis, kene gawe wedhang kanggo anget-anget awak”. Ibune nyambungi

Nani banjur mara ana ing pawon nggodhok wedhang lan gawe teh kanggo dheweke lan wong tuwane. Banjur wis dadi, dheweke lungguh ana emperan omah karo nyruput wedhange. Nina thingak-thinguk sajak kaya ana sing digoleki, thet…thet…thet… swara bakul kacang ijo lewat. Nina njenggirat marani, ora arep tuku bubur kacang ijone nanging arep kepethuk karo bakul sing ditresnani kuwi. Jenenge Ari, bekas kanca SMAne biyen. Sanadyan bakul, nanging Ari uga kuliyah ana ing salah sawijining universitas tlatah Ngayogyakarta, beda karo Nani sing ora kuliyah amarga wong tuwane ora kuwat bayari sekolah dhuwur-dhuwur. Bocah sak kloron kuwi rembugan ngalor ngidul, saking ora krasane Nani diawasake ibune saka jero omah.

“Nani..Nani…ndang mrenea!!” ibune bengak-bengok nyeluki Nina

“Inggih bu sekedap”. Semaure Nani

“Wis dhisik ya mas, aku diceluk ibu..sampeyan sing ati-ati dodol golek dhuwit”. Tembunge Nina kanggo Ari

“Iya dhik, kana ndang mara ning ibu, aku dak bacutke dodolku”. Wangsulane Ari

Nani banjur mlayu cepet-cepet marani ibune ning pawonan.

“Wonten menapa ta bu?” pitakone Nani

“Kowe kuwi kok dikandani angel temenan, ibu wis ngomong yen kowe ora usah kekancan karo Ari. Sanadyan bakul, nanging dheweke rak ya anake wong sugih, anake lurah kene!! Ileng’a ndhuk awak’e dhewe iki mung warga biyasa, wong ora duwe”. Sambunge bu Tarni ngamuk-ngamuk.

“ Nanging bu, kula kaliyan mas Ari menika sami-sami tresna, tiyang sepuhipun mas Ari nggih boten menapa-menapa, boten benten-bentenaken”. Wangsulane Nani karo mlaku mlebu kamare.

Sedina kuwi Nani meneng wae kaya mikirake perkara isuk mau, banjur dheweke mlaku-mlaku ana ing alun-alun kanggo ngayemake pikire. Ora disengaja dheweke kepethuk karo Ari, bocah loro kuwi padha rembugan, Nani omongake perkara ibune sing ora sarujuk karo Ari.

“Mas, aku iki bingung kudu kepriye, aku tresna marang sliramu nanging…..”. Omonge Nina rada plegak-pleguk

“Nanging apa dhik? omong’a wae ora apa-apa.” Semaure Ari

“Cukup sakmene wae ya mas awak’e dhewe”. Wangsulane Nani karo ndingkluk nangis

“Lho iki ana apa to dhik? jare kowe tresna karo aku, kok malah nyukupke katresnan iki, ana perkara apa?”

“Anu mas, ibu ora sarujuk karo sampeyan amarga sampeyan anak’e wong dhuwe, anak’e lurah kene, beda karo aku sing anak’e wong mlarat”.

“Ora dhik, wong tuwaku kuwi ora seneng beda-bedakake, wong tuwaku nrima apa anane. Kowe ya ngerti dhewe ta pas dak ajak ning omah wong tuwaku ya grapyak karo kowe, malah ibu pengen awak’e dhewe cepet-cepet kawin, nanging aku dak ngebarake kuliyahku dhisik”.

“Iya mas aku ngerti, nanging ibu kuwi lho”.

“Yowis aku dhewe wae sing ngomong karo ibumu, ben ibumu bisa ngerti”.

Banjur Nani diterake mulih karo Ari, tekan omah bocah loro mau mlebu bebarengan. Ari weruh ibune Nani lagi lungguh ana ing ruwang tamu, banjur salaman lan wiwit ngomong perkara mau.

“Bu, kula menika tresna kaliyan dhik Nina, kula nyuwun donga pangestunipun saking ibu”.

“Ora nak Ari, Nani lan ibu kuwi wong ora duwe, beda karo awakmu lan wong tuwamu. Apa sesuk wong tuwamu ora isin duwe mantu lan besan wong mlarat kaya ngene iki?” Semaure bu Tarni

“Boten bu, tiyang sepuh kula menika boten menapa-menapa menawi putranipun sampun sami-sami tersna.” Wangsulane Ari

‘Ora nak, Ora..wis ibu arep mlebu dhisik”. Wangsulane bu Tarni karo lunga saka lungguhan

Ari lan Nani padha meneng-menengan ning ruwang tamu, sajak bingung kudu kepriye maneh, nanging Ari ora mandheg tekan sakmono wae. Dheweke wis nyusun rencana gedhe.

“Yowis dhik, aku dak muli dhisik, kowe aja mikir perkara iki amarga aku wis duwe dalan metune ben ibumu bisa ngrestuni awak’e dhewe”.

“Lha kepriye mas, ngerti dhewe ibu mau ora ora tenan”.

“Wis ta tak usah mbok gagas, sesuk entenana tekaku ning omahmu”.

“Iya mas”

Ari banjur pamitan mulih.

Isuk-isuk mruput, srengenge durung nganti ketok, Nani wis tangi. Dheweke ora gagas apa sing diomongake Ari wingi kae, Nani banjur resik-resik omah karo idep-idep olah raga. Bubar kuwi dheweke nusul ibune menyang pasar tuku sop-sopan sing arep dimasak. Jam 9an Nani lan ibune wis tekan omah banjur jujug pawon racik-racik arep masak janganan sing dituku ning pasar mau. “Thok…thok..thok…assalamualaikum..”. Swara saka ngarepan omah sajak kaya ana tamu.

“Walaikumsalam” Semaure Nani mlayu metu

Banjur tekan ngarep lawang, dheweke kaget, ngadeg njegeger ora ngomong apa-apa.

“Ndhuk Nani, ibumu ana?” Pitakone bu Rini ibune Ari

“Iya ndhuk endi ibumu?” Sambunge Pak Narjo bapake Ari

“Wonten dalem pak bu, mangga mlebet rumiyin”. Semaure Nani karo mandeng Ari sajak ora mudeng maksute

“Bu wonten tamu kagem ibu”. Tembunge Nina karo mlebu pawon nyeluki ibune

“Sapa ta ndhuk kok kaya wigati banget?” wangsulane ibune

Nani ora wangsulan apa-apa banjur metu ditututi ibune.

“Oalah Pak lurah, Bu lurah kaliyan nak Ari ta?” Sambunge bu Tarni sajak kaya wong kaget

“Inggih bu, menika kita badhe sowan sekedhap”. Semaure bu Rini

“Inggih, wonten menapa ta  bu kok kandingaren”. Semaure bu Tarni

“Inggih menika, kula kaliyan semah kula menika badhe nembung Nina kangge putra kula si Ari”. Sambunge pak Narjo

“Inggih bu, putra kita menika sampun sami-sami tresna ta, menika tugasipun tiyang sepuh kangge ngresmikaken”. Selane bu Rini

“Kados pundi nggih, Nani kahananipun kados menik, menapa panjenengan boten…..”

“Bu, perkawis kahanan menika boten kados menapa, banda donya menika saking Gusti Allah ta..” Pak Narjo nyelani

“Inggih bu, boten usah dipun penggalih, dados kados pundi menika bu Tarni?” pitakone bu Rini

“Nyuwun ngapuranipun pak bu, menawi kados menika kula inggih sak kersane putra putri kemawon”. Wangsulane bu Tarni rada lega

Krungu bu Tarni ngomong mengkono, Ari lan Nina bungah temenan, katresnane saiki ora ana alangan apa-apa.

--TAMAT--

TUMURUNE CINCIN

Dening : Miftakhul Jannah

Pancen wis bejaku. Wiwit  esuk mau anane kena alangan terus. Esuk mruput telat kuliah, amarga kos-kosan ngisor kena banjir. Gelem ora gelem aku melu kerja bakti dhisik. Dina iki pancen aku satemene rada kesusu, amarga awakku kudu bali menyang omah sing ana ing Solo.

          Sega wus kadhung mbubur. Aku mutusake bolos kuliah dina iki. Esuk sawetara jam 09.00 WIB, rampung kerja bakti aku gage siap-siap kanggo bali. Mampir tuku oleh-oleh dhisik kanggo ibu lan bapak ing omah,ora lali tuku gudheg kanggo jagan ngelih ana ing sepur mengko.

          Panas ngengkreng-ngengkreng mecah sirahku. Sawise tuku oleh-oleh aku langsung menyang stasiun. Ora sadhar, dompet sak dhuite bablas digasak copet sing wiwit saka toko mau wis ngawasake awaakku. Ya... ora bisa daktolak, dhuwit sak dompete amblas ora kasisa. Untung bae barang kaya ATM, SIM, KTP, lan identitas liyane wis dakpindahake ing dompet sijine. Aku pancen wis apal karo kahanan ing papan umum kaya mengkana iki. Apa maneh gemiyen akuya wis ngrasakake apa iku sing jenenge kecopetan tanpa tilas. Nanging, sing diarani ora bejo ya iku mau. Gelem ora gelem aku kudu ngiklasake dhuwit sing amblas digasak copet mau. Kasisa dhuwit rong puluh ewu sing ana ing sak klambi iki, susuk tuku gudheg mau. muga-muga cukup kanggo cekelan teka Solo mengko.

          Langit kelap-kelap, sumleret putih nyigar ing satengahing mendhung biru klawu. Suwara pating gembludhuk ngutik-ngutik kupingku, bareng karo suwara klakson sepurkang nandhakake tekane sepur ing awan iku. Ban sepur gumblindhing saya alon ana ros rel kang nujokake jalur loro stasiun Yogyakarta. Aku sing wis siap, gage-gage munggah kereta karo gawanku sing lumayan akeh mau langsung golekki nomer kursi sing padha ing karcis iki. 07D gerbong telu, anggonku golekki nomer karo dhesel-dheselan. Kabeh uwong padha bae ora gelem ngalahe. Mlaku saka gerbong loro nganti telu, akhire nomer iki ketemu. Ana ing kana jebul wis ana wong wadon karo bocah loro cilik-cilik. 08D lungguhe kang nandhakake aku lungguh jejere wong wadon mau.

          Karo mesem aku lungguh ing jejere. Bubar kui ya meneng-menengan. Dirasa durung kenal lan lagi sapisanan ketemu. Sawetara limang menit karo ngenteni sepur mlaku. Bocah loro clik-cilik mau mecah suwasana. Jaluk jajan marang wong wadon ing sampingku. Nanging, wong wadon mau kaya wong linglung. Embuh apa sing dipikare. Tak wenehake jajan sing dakgawa mau. sejatine kanggo bapak lan ibu. Nanging iki ya tumindak ngamal sing ora sepiroa. Oleh-oleh kangg bapaklan ibu ya isih ana turahe.

          Bocah wadon mau isih bae meneng-anteng, kaya-kaya ora krungu polahe bocah-bocah cilik mau. Nembe sadhar bubar tak senggol lan tak tawani jajan. E... jebul lagi ngalamun, batinku. Daksawang pancen ana sing dipikirake, nanging aku ora wani nakonake. Dikirane sok kenal, apamaneh malah ikut campur urusane rak ya malah repot mengko. Aku mung bisa omong-omong biasa kanggo mecah suwasana sepi ing kursi papat sing adep-adepan iku.

          Aku ndhisikki kenalan. “namane sinten Mbak?” karo ngulungake tangan, ngajak salaman. “Lintang” jawabe lirih. Kula Candra karo mesem “hla badhe tindak pundi mbak?” nyambungi maneh. “Tindak Solo Mas” ora bali takon. Aku rada bingung, arep ngomongake apa maneh. Daksawang rupa ayu polos iku pancen wong sing isinan. Kulite kuning resik. Rai lonjong katambah lesung pipit ing pipine gawe mripat iki ora gelem uwal saka pandelenge. Aku sansaya penasaran karo Lintang, bocah wadon iki. Mecah suwasana, aku ndisikki omong maneh. “Tindak Solo badhe dhateng pundi Mbak ?”. “badhe wangsul ngomah mas. Nha sampeyan piyambak?” balik takon, rumangsa olehe mau durung takon-takon. “Kula nggih badhe tindak Solo, wangsul ngomah”. “Waah.. berarti sami nggih Mas” katon sumringah. “Inggih Mbak... ngepasi sami tujuane” jawabku.

          Saya suwe saya kenal. Pancen iku ya dadi tujuanku amarga aku isih penasaran karo dhewekke. Saksuwene lakune sepur arah Solo iki mau aku ngrasakake ana sing beda saka awakku. Ora kaya biasane. Awak sing biasane meneng-anteng iki mau wis malih dadi sumringah bungah. “Apa krana wong wadon iki ya?” pitakonku ing jero ati.

          Ora krasa wis meh teka stasiun Solo Balapan. Lan iki nandhakake aku lan dhewekke kudu pisah. Rada abot, amarga isih kepingin nyawang rupa ayu sing bayangi ing awang-awangku. Apa maneh awak singset lan sirah kabuntel lendhang biru iku, gawe endah pasuryane.

Aku lan dhewekke sarta bocah loro cilik-cilik sing dakanggep adhine mau siap-siap mudhun. Lintang mlaku dhisik karo nggandheng bakoh bocah loro mau, aku ana ing mburine karo gawa gawanku. Wis mudhun saka sepur, aku sempet jaluk nomer Hp ne, mbok menawa mengkone awakku bisa katemu maneh karo dhewekke.

Aku mlaku ngetan dene dhewekke mangulon. Metu saka stasiun Solo Balapan atiku digawe kaget marang grombolan uwong sing padha dhesuk-dhesukan. Embuh apa sing dirubung iku. Sepisane aku ora pati nggagas, nanging ati iki kaya-kaya ditarik-tarik dikongkon ndhelok rerubungan mau. Bareng wis cedhak lan weruh saklebatan lendhang biru iku, atiku saya dheg-dheg an. Lintang, bocah wadon sing katemu ing sepur mau gumletak, semaput ing sakangerepe warung mie ayam. Embuh apa sebabe, nanging nalika kui aku langsung mbopong dhewekke mlebu omah bakul mie ayam mau. Bocah loro sing bareng karo Lintang mau mung bisa nangis kejer. Rumangsa wedi ana apa-apa karo Lintang.

Mulih omah rada katunda. Aku nungguni Lintang nganti sadhar lan ngurusi dhewekke kala rada penakan. Sawetara limalas menit aku ana ing sampinge Lintang mau. ora tegel ninggal sakjangkah bae. Embuh krana apa, ati iki kaya wis dimandati kanggo jaga dhewekke. Lintang sadhar. Awak dakangkat lan daksumendhekake ana ing lengenku. “Dombe dhisik Mbak, ben awakke rada penak” karo ngulungake teh anget ing gelas cilik.  “matur nuwun ya Mas” jawabe lemes. “Saiki leren dhisik, mengko nek wis kepenak awakke dakterake bali bae ya Mbak”. Sengaja ora takon geneya karo dhewekke mau, mundhak tambah lara.

Ora suwe Lintang ngajak bali, jare wis ora betah ana ing kana. Rasa ndrawasi lan khuwatir iki sih nyikepi awakku. “apa ora kesusu tah Mbak ? ora ngenteni rada mengko bae, ben awakke ya rada kepenakan”. “Ora Mas, aku wis ditunggu ibu ning omah. Ibu lagi sakit, kamangka aku kudu cepet-cepet bali Mas”. “ya wis, dakterake bae ya Mbak, takcegatke taksi dhisik” tanpa nungguni jawabane Lintang.

“Ayo Mbak, mlebu kene. Ayo dhi-adhi enggal melu mlebu”. Aku lungguh ning ngarep, dene Lintang karo bocah cilik mau ana ing mburi. “Badhe tindak pundi Mas ?” pitakone pak supir. “Pasar Klewer Pak” jawabe cepet. Pancen pas iku aku ya mung plonga-plongo, wong aku ora ngerti tujuane. Ngampet isin.

Wis teka nggone, aku bayar argo lan gage padha mudhun. “wis teka kene bae Mas olehmu ngeterake aku”. “geneya Mbak? ora tekan ngomah sisan, nanggung rak wis cedhak tah? Aku ya ra tegel, mbok mengko ana apa-apa maneh” takonku penasaran. “Ora apa-apa Mas. Aku arep nutup toko dhisik ana ing jero pasar kana. Sampeyan mengko ndhak wis diarep-arep kaliyan bapak lan ibu ning omah. Aku matur nuwun banget ya Mas. Ora ngerti mengko bales kabecikanmu kaya apa. Aku mlebu dhisik ya Mas”. Ora bisa ngomong apa-apa. Olehku jawab ya mung “iya, ati-ati ya Mbak”.

Wanci iku, watara jam 17.00 WIB. Wayah udan riwis-riwis, aku gage-gage balik menyang pos ojek. Gage-gage kaya ngoyak udan lan dioyak udan. Omahku saka pos ojek kira-kira mung limalas menitan. Ngebut sabanter-bantere, nanging teka ngarep gang ngarep omah kapeksa mandheg. “Geneya maneh?” batinku. Kacegat dening uwong sing lagi padha nggotong wong lanang tuwa. Embuh kena apa. Nalika iki aku blas ora kepingin weruh, kaya Lintang mau. Pikirku aku enggal-enggal teka ngomah. Teka ngarep omah aku digawe kaget maneh. Akeh uwong ana ing kana. Suwara tangis ya keprungu banter banget. Jenggirat, aku langsung mlayu mlebu kepingin ngerti ana apa sebenere.

“Assalamu’alaikum, Bu... Ibu... wonten napa? Bu... !” seru banget olehku mbengok. “Le... anteng, lungguha dhisik, aja gawe Ibumu dadi tambah bingung”. Kandha pakdhe karo nggeret tanganku diajak linggih. “Satemene ana apa tah pakdhe? Aja gawe bingung awakku” lirih, rada lemes. “Pakdhe arep crita, ning kowe aja kemrungsung, sing sabar lan gawe ibumu ayem”. “Inggih pakdhe, wonten napa?”. “Nembe wae bapakmu kena alangan. Mau kesetrum listrik lampu ngarep gang kana”. “Astaghfirullahal’adzim... dadi sing tak weruhi ning ngarepan mau bapak Dhe?”. “Ya... mungkin Le”. “hla saiki bapak wonten pundi Dhe?”. “Digawa ning Rumah Sakit Yarsis Le. Iki pakdhe karo keluarga liyane arep nyusul mrana. Koe karo Ibu apa ya arep melu?”. “Inggih Pakdhe, kula tumut. Kula marani ibu rumiyin Pakdhe”. Mlaku alon karo mikir apa sing arep dakomongke karo Ibu.

Ruang Melati III, kabeh keluarga padha nungguni ing kana. Aku lan Pakdhe sing langsung njujug ruang administrasi ing ngarepan.

Pak dhokter metu saka jero ruangan. “Kados pundi Bapak kula Pak?” ngadeg bareng karo ibu. “Alhamdulillah... bapak sampun nglewati masa kritis. Bapak pesen anak lanang dipundhawuhi sowan mlebet. Nanging, pesen kula ampun damel tambah pikiran bapak nggih”. “Inggih Pak, nuwun”. “Bu, kula pamit sowan bapak riyin nggih”.

Mlaku mlebu alon-alon. Kala iku bapak wis ngenteni. Ngakon linggih ing sampinge. “Rasane bapak wis ora kuat Le. Bapak pesen, jaga ibumu. Siji maneh, bapak gemiyen wis sarujuk njodhohake awakmu karo bocah wadon anakke Ibu Ningsih, mantan sesandhingane bapak jaman enom. Nek bisa, awakmu golekki bocah iku. Ceritakna kabeh marang dhewekke lan Ibune, wenehna cincin iki. Bapak pamit dhisik”. Mripat merem, awak saya anyep.

Ora bisa ngampet tangis, sanadyan aku bocah lanang. Saka jaba Ibu lan Pakdhe langsung mlebu. Isih bingung, nanging Pakdhe langsung tanggap. Ibu nangis kejer banget. Mung bisa nyawang.

Pemakamane bapak wis diurus rampung. Pitung dinanan ya wis katindhakake. Aku nyoba nakokake amanah saka bapak marang ibu. Sawetara iku ibu ya wis paham. Ibu ndhawuhi aku enggal-enggal nemuni bocah wadon iku. Amarga keluargane iku ya wis dianggep keluarga dhewe.

Bubar diwenehi alamate, aku nembe nyadhar. Ora asing karo alamat iku. Dakeling-eling nganti krungu suwara Hp muni.

“Assalamu’alaikum” suwara alus kang wis pernah dakrungokake. “Mas... turut duka cita nggih. Mugiya diparingi sabar lan ikhlas kagem keluarga”. Bingung karo ngeling-ngeling. Cek kacandhak ing pikiran. “Mbak Lintang nggih?”. “inggih Mas. Kula sampun dipunaturi Ibu menawi Bapakipun saampeyan nembe tilar donya. Kula kaliyan ibu nyuwun pangapura menawi boten saged layat wonten ing dalem. Lan kula nggih sampun dipuncritakaken ibu manawi kkala rumyin bapak kaliyan ibu sampun njodhohaken kita Mas. Samenika kula kaliyan ibu badhe sowan mrika”. Nrucus cerita dawa. Kedandapan arep sumaur apa. “Iii... iii..nggih mba matur nuwun. Sampeyan kula jemput kemawon Mbak. Samangke c  dipunlanjutaken wonten dalem kemawon. Ibu inggih sampun ngentosi Mbak” langsung nutup telfon.

Karo gawa cincin sing wis diwenehake bapak kala rumiyin. Cincin iku sejatine arep diwenehake karo ibune Lintang, Bu Ningsih. Nanging bapak kaliyan ibu boten dipunwenehi restu kaliyan simbah loro-loro ne. Kanggo bukti ingkang nyata lan ngeyakinake kabeh keluarga mengkone.

♪ TAMAT ♪

  

 

 

BALI DADI TUKANG SEMIR SEPATU

Dening: Oky Putri Candra Dewi

Barjo bocah lulusan SD saben dinane dadi tukang semir sepatu kanggo nyukupi kabutuhane saben dina amarga deweke wis ora duwe wong tua maneh. Satemene deweke isih duwe bapak ananging bapake lunga dadi TKI awit Barjo isih umur selapan dina nanging ora bali-bali lan ora ana kabar babar pisan. Nalika barjo isih cilik amung urip karo ibune kang ngandelake bayaran ibune saka ngurusi sawah tanggane. Wektu iku Barjo sekolah kelas 6 SD ibune duwe lara sesek napase. Malah Barjo kudu bolos sekolah ganteni gaweane ibune ing sawah yen ibune lagi ora bisa ngapa-ngapa amarga larane kumat. Barjo kudu bolos sekolah ganteni ibune amarga bayarane iku saben dina yen ibune wis rampung nunggoni sawah tanggane supayane ora ana manuk kang mangani pari. Mangkono iku Barjo ora duwe pilihan liya yen kepengin bisa mangan.

Nalika Barjo wis lulus SD arep nurusake sekolah maneh ing SMP, Ibune tilar donya amarga lara sesek napase wis setahun ora ditambakake amarga duite amung cukup kanggo kabutuhane saben dina. Awit kedadean kuwi Barjo wis ora bisa nerusake sekolah maneh. Deweke kudu pasrah lan nerima nasib. Barjo amung duwe ijazah SD lan ijazah SD kuwi gawean paling ya sing kasar-kasar kayata kerja ing bangunan lan dadi ngisoran sing dikongkon terus. Bocah-bocah sing ora nerusake sekolah lan amung lulusan SD ing kiwa tengen tangga desane Barjo iku akeh sing dadi wong jaluk-jaluk kang ngandelake welase uwong. Tangga teparone kerja kaya mengkono iku ing kuta amarga ora duwe pilihan liyane, jaman saya modern lan maju yen golek gawean angel lulusan kurang luwih SMK. Nanging Barjo ora kepingin kerja jaluk-jaluk amung ngandelake welas uwong kaya mengkono. Pikirane isih ana gawean liya sing isoh dilakokake. Wis seminggu anggone Barjo ditinggal Ibune lan urip dewean. Sore iku nalika Barjo arep tuku sembako deweke ketemu Wisnu Ing warung. Wis suwe anggone Barjo lan Wisnu ora tahu ketemu lan guneman. Amarga Wisnu kerja saka esuk wayahe Barjo durung mangkat sekolah ngasi sore wayah magrib Wisnu lagi ning omah.

“ Wisnu ?”

“ Eh, koe ta Barjo. Piye kabare jo, suwe banget ora tahu ketemu lan guneman karo  koe.”

“ Iya koe kerja terus ora tahu leren kok ketemu saka ngendi ta ?”

“ Aku turut duka cita ya Jo, sing sabar.”

“ Iya, aku wis ikhlas. Nuwun ya.”

“ Piye wis oleh kerja apa isih golek ? “

“ Aku isih ning ngomah wae , kerja ya ijazah mung lulusan SD .”

 “ Sesuk melu aku kerja wae jo. Lumayan kanggo mangan saben dinane.”

“ Tenan ora iki aku dijak kerja ? aku ya ora duwe ketrampilan lan sekolah wae ora bisa nerusake kanggo golek gawean sing kepenak ya angel .”

“ Iya, nanging kerjane iki amung dadi tukang semir sepatu. Yen koe gelem sesuk langsung wae melu aku wae.”

“ Iya ora papa, aku gelem banget malahan. Matur nuwun koe wis gelem ajak-ajak aku kerja.”

“ Yawis sesuk esuk jam 5 esuk, aja lali sesuk ketemu ning warung kene ya.”

Bubar kuwi Barjo bungah banget amarga deweke duwe gawean lan ora mumet mikir kepriye anggone deweke bisa mangan yen biasane Ibune sing kerja . Barjo wis ora kaget maneh sak iki kudu gelem rekasa dewean golek duit kanggo mangan. Amarga wis dibiasake saka isih cilik karo ibune urip sarta kecukupan lan kerja ngewangi ibune panas-panas ning sawah. Barjo uga bisa duwe kegiatan lan ora kepikiran terus anggone kelingan ibune sing wis bali marang kersane Gusti apa maneh karo bapakne sing ora tau bali omah lan menehi kabar babar pisan. Barjo wis pasrah marang Gusti karo nasibe dewe. Satemene deweke ya kangen karo bapakne, kepingin ketemu lan iruh bapakne dewe kaya ngapa. Sak iki deweke wis yatim piatu lan ora duwe sapa-sapa maneh. Barjo kudu bisa bangkit lan ora ngresula terus karo nasibe.

“ Jo, Barjo ayo mangkat.”

“ iya Nu, aku nutup lawang disik.”

“ tak tunggu karo mlaku ya Jo.”

“ sip Nu.”

Esuk iku Barjo lan Wisnu dadi tukang semir sepatu ing trotoar toko lan mubeng ing warung-warung saben dinane. Barjo diwenehi ngerti panggonan sing akeh wong-wong padha ngumpul saben dinane. Apa maneh wektu kerja kantoran padha leren anggone nyambut gawe. Wisnu iku kancane Barjo sak umuran nanging Wisnu pancen wis ora sekolah maneh amarga tunggale papat lan wong tuane ora sanggup nyekolahake kabeh. Biyen Wisnu wis tahu sekolah nanging lagi tekan kelas 3 SD deweke metu amarga nunggak terus anggone bayar sekolah. Banjur metu sekolah kuwi Wisnu kerja dadi tukang semir sepatu. Saka gawean iku Wisnu bisa ngewangi wongtuane nyukupi kabutuhan deweke lan adi-adine kanggo saben dinane.

Sak iki Barjo isoh nyukupi kabutuhane saben dina lan duwe tabungan dewe. Patang dina Barjo ora duwe pemasukan amarga udan ora terang-terang. Deweke banjur duwe inisiatif dodolan wedang lan rokok keliling. Barjo jipuk kabeh tabungane sing wis cukup kanggo modal nalika dheweke dadi tukang semir sepatu patang sasi kepungkur.  Barjo arep dodolan rokok keliling karo wedang amarga yen wayah udan kuwi ora ana sing gelem nyemirake sepatune lan wayah udan kuwi pas banget yen dodolan wedang anget kaya teh utawa kopi lan rokok keliling.

Dina sesukke Barjo nyoba mubeng karo nawarake rokok lan wedhang kopine. Hasile lumayan kanggo balekke modal manih. Nalika lagi mubeng Barjo ketemu Wisnu.

“ heh Barjo, kok gawa rokok lan wedhang kopi ta ?”

“ iya Nu, aku nyoba ganti kerja asongan disik.”

“ lha kena apa? Hasile nyemir sepatu kurang ta?”

“ ora, ora ngono. Aku patang dina wingi ora oleh pemasukan babar blas amarga          uda sewayah wayah. Banjur aku duwe inisiatif kanggo dodolan kaya ngene iki          hlo Nu.”

          “ oalah, aku ya pemasukane kelong akeh banget iki Jo.”

“ apa kowe melu kaya aku dhisik wae Nu, mangsa udan iki ya lumayan ta.”

          “ ora wae Jo, aku wis mantep ning kerjaku iki kok.”

          “ yawis ya aku tak mubeng manih nawarake daganganku iki.”

Barjo banjur nerusake anggone nawarake dagangane.

  Nanging lagi rong dina anggone Barjo dodolan wedang lan rokok keliling wis ana bilahi marang deweke. Barjo dipalak karo preman-preman. Kabeh rokok sing kanggo dodolan dijalok. Barjo rugi lan ora duwe simpenan maneh amarga kabeh simpenane wis kanggo tuku rokok.

Sakwise kedadean kuwi Barjo ora dodolan lan ora kerja sedina ning omah amarga ngrasakke susah payahe wis kerja nanging duwite lan dagangane dipalak preman. Dina iku Wisnu mara ning omahe.

“ Jo, rong dina kepungkur kok ora kerja ki eneng apa?

“ ora papa Nu, aku lagi kesel wae iki.”

"apa kowe lagi lara kok kayane lemes kaya ngono? Durung mangan apa piye       Jo?”

“ ora kok Nu, aku sehat sehat wae.”

“ cerita eneng apa ta Jo, kowe wis tak anggep sedulur dewe.”

Barjo banjur cerita apa anane marang kancane sing wis gelem preduli marang dheweke. Wisnu ora ngira yen kedadeyan kaya ngono kuwi kudhu dialami Barjo bocah lugu lan sregep nyambut gawe. Wisnu amung bisa menehi semangat marang Barjo yen kuwi cobaan saka Gusti supayane tabah lan sabar nerima. Amarga rejeko kuwi wis ana sing ngatur. Wisnu uga ngajak Barjo dadi tukang semir sepatu maneh kaya biyen wong loro bebarengan.

Sakwetara Barjo bali meneh dadi tukang semir sepatu. Bejane piranti kanggo nyemir sepatu biyen durung ilang lan isih wutuh disimpen ing lemari. -cuthel-